นี่น่ะเหรออดีตของฉัน

ณ.ห้องทดลองแห่งหนึ่งในกรุงโซล

“นี่ใครก็ได้มาจัดการไอ้หนูบ้านี่ที”

หนูทดลองได้วิ่งพล่านทั่วห้องแลปเพราะเกิดอาการคลั่งยาเพราะก่อนหน้านี้นักวิทยาศาสตร์ได้ทำการทดลองตัวยาตัวใหม่ที่ช่วยรักษาสารก่อมะเร็งแต่มันไม่สำเร็จทำให้หนูตัวนี้เกิดอาการคลั่งอย่างรุนแรง

“พวกแกทำอะไรกันอยู่ว่ะกะอีแค่หนูตัวเดียวจัดการมันไม่ได้เลยรึไงเว้ย”

“ผมกลัวผมไม่ลงไปฆ่ามันแน่”

“ใครฆ่ามันได้ฉันจะขึ้นเงินเดือนให้”

หัวหน้านักวิทยาศาสตร์กล่าวออกมาด้วยความที่ตัวเองกลัวไม่กล้าต่อกอนกับหนูตัวนั้นทำให้ลูกน้องต้องลงไปจัดการด้วยความที่หัวหน้าบอกว่าจะขึ้นเงินเดือนให้

“ผมเองครับ”

“อยู่ไหนนะเจ้าหนูน้อยที่น่ารัก”

“ซอจุนนนน มันอยู่ข้างหลังนาย”

เพื่อนซอจุนตะโกนเสียงดังทำให้ซอจุนทั้งตกใจและทำอะไรไม่ถูกทำให้หนูตัวนั้นกระโดดเข้าไส่เขาอย่างเต็มแรงและกัดไปที่หน้าของซอจุนไปเต็มๆ

“จี๊ดดดดดดดดดดด”

ซอจุนผู้ไร้เดียงสากระฟัดกระเฟียดอยู่กับหนูเป็นเวลาสักพักทำให้เขาโดนกัดเข้าเต็มๆ“โอ้ยเจ็บ ไอ้หนูตัวนี้กัดเจ็บชิบหายเลยเว้ย”

“พล่ามอะไรนักหนารีบจัดการมันซ้ะเร็วๆ”

“นี่คุณไม่เห็นเหรอ เขาโดนกัดที่หน้าอ่ะส่วนไอ้หนูนั่นก็ไปไหนแล้วก็ไม่รู้เอาแค่สั่งคนอื่นไม่สงสารซอจุนเลยรึไง”

“ผมเจ็บมาก”ซอจุนเริ่มมีอาการชักกระตุกเส้นเลือดปุดขึ้นราวกับว่าร่างกำลังจะแตก ตาเริ่มเปลี่ยนจากที่มีตาดำเริ่มเปลี่ยนเป็นสีขาวทั้งดวงปนกับเส้นเลือดในตาที่เริ่มปุดขึ้นมาแทนที่ตาสีดำและเขาก็เริ่มพูดจาไม่รู้เรื่องเอาแต่พล่ำบ่นว่าผมมองไม่เห็นผมเจ็บจัง

“ซอจุนนายเป็นอะไรรึเปล่า”เสียงเรียกของเพื่อนที่เป็นห่วงซอจุนเพราะอาการแบบนี้ใครๆเขาก็ไม่เคยเห็น

“แค่ให้จัดการหนูตัวนิดเดียวทำเป็นสำออยไปเอายามารักษาแผลให้เขาทีใครก็ได้”

“กึกๆ” เสียงกระดูกลั่นราวกับว่ากระดูกจะหักออกมาและเขาก็เริ่มคลั่งกระโดดกัดหัวหน้าวิทย์เข้าเต็มๆ

“โอ้ยฉันเจ็บนี่แกเป็นบ้าอะไรเนี่ย”

ทุกคนที่เข้าไปห้ามไม่ให้ซอจุนกัดหัวหน้าก็พลั้งพลาดโดนซอจุนกัดเข้าด้วยบางคนก็วิ่งหนีด้วยความกลัวไฟฉุกเฉินเริ่มดังขึ้นทำให้ทุกคนต้องวิ่งหนีเอาชีวิตรอดแต่ก็ไม่เป็นผลเพราะการระบาดของซอมบี้นั้นมันรุนแรงเกินที่จะต้าน

ทั้งตึกตอนนี้เต็มไปด้วยฝูงซอมบี้ที่หิวกระหายแต่ใครจะไปรู้ว่าค่ำคืนนี้มันจะเป็นค่ำคืนที่ทุกคนจะต้องจดจำ